.jpg)
O Γερμανός οικονομολόγος Βέρνερ Ζιν πυροβολεί τη Μέρκελ: Πρέπει να γίνει δραστικό κούρεμα στο ελληνικό χρέος
22.10.2014 13:52
Παρουσιάζοντας στο Μόναχο το νέο του βιβλίο με τίτλο «The Euro Trap», που εκδόθηκε στα αγγλικά από τον εκδοτικό οίκο Oxford University Press, ένας από τους κορυφαίους Γερμανούς οικονομολόγους, ο Χανς-Βέρνερ Ζιν, τάσσεται σαφώς πλέον υπέρ του κοινού νομίσματος, διατηρώντας ωστόσο τις ενστάσεις του όσον αφορά στις αποφάσεις των ηγετών της Ευρώπης για τη διάσωση των υπερχρεωμένων χωρών.
Όπως αναφέρει η Süddeutsche Zeitung, ο Ζιν, που -όπως σημειώνεται- από νέος είναι ένθερμος Ευρωπαίος και παθιασμένος με την Ελλάδα ταξιδευτής, αποστασιοποιείται σαφώς από τους ευρωσκεπτικιστές οικονομολόγους του κόμματος AfD (Εναλλακτική Επιλογή για τη Γερμανία).
Η Deutsche Welle σημειώνει πως ο Ζιν απορρίπτει το αίτημα των ευρωσκεπτικιστών για ένα «ευρώ του Βορρά» και ένα «ευρώ του Νότου», καθώς γνωρίζει τη σημασία που έχει για την Ευρώπη ο γαλλογερμανικός άξονας. Και όχι μόνον. «Ο Ζιν τάσσεται υπέρ του ευρώ, το οποίο -όπως λέει- θα πρέπει να διατηρηθεί. Ο Ζιν τοποθετεί τώρα ένα νέο πυροβόλο σε θέση βολής: το δραστικό κούρεμα. "Θα πρέπει να γίνει άφεση του χρέους της Ελλάδας και άλλων χωρών, μολονότι με αυτόν τον τρόπο επιβραβεύεται η εσφαλμένη τους συμπεριφορά", λέει σήμερα ο Ζιν. "Σε διαφορετική περίπτωση, ωστόσο, οι χώρες αυτές δεν έχουν καμία δυνατότητα να ανακάμψουν"», γράφει η Süddeutsche Zeitung.
*
Μελέτη: Οι χώρες που χρεοκοπούν ή κουρεύουν μονομερώς το χρέος τους καταλήγουν σε ένα οικονομικό θαύμα!
22.10.2014 12:27
Ο κίνδυνος της χρεοκοπίας που τρομάζει τις αγορές και θέτει την Ελλάδα ξανά στο στόχαστρο δεν είναι απαραίτητα τόσο απευκταία κατάσταση για τις χώρες που καταλήγουν στο «κόκκινο».
Όπως αναφέρει η Deutsche Welle, μια νέα επιστημονική μελέτη δείχνει πως οι επερχόμενες γενιές δεν χάνονται από προσώπου γης, όταν μια χώρα έχει περάσει από τη στενωπό της χρεοκοπίας.
Πρόκειται για ένα θέμα στο οποίο συγκρούονται οι απόψεις οικονομολόγων, πολιτικών και δημοσιογράφων από το ξέσπασμα της κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη. Όταν μια βιομηχανική χώρα δεν μπορεί να πληρώσει τα χρέη της και κηρύσσει πτώχευση, πρόκειται για οικονομική καταστροφή ή για ελάφρυνση για τους κατοίκους της;
Πρόκειται για ένα θέμα στο οποίο συγκρούονται οι απόψεις οικονομολόγων, πολιτικών και δημοσιογράφων από το ξέσπασμα της κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη. Όταν μια βιομηχανική χώρα δεν μπορεί να πληρώσει τα χρέη της και κηρύσσει πτώχευση, πρόκειται για οικονομική καταστροφή ή για ελάφρυνση για τους κατοίκους της;
Καθαρή απάντηση στο ερώτημα δεν έδωσε ούτε το κούρεμα χρέους της Ελλάδας, το μοναδικό στην ΕΕ. Αρχές του 2012 η Ελλάδα διέγραψε τμήμα του χρέους της παίρνοντας δημοσιονομική ανάσα, αλλά από τότε η ελληνική οικονομία πήρε την κατιούσα και μέχρι σήμερα η χώρα δεν μπορεί να εξυγιάνει τα δημοσιονομικά της.
Μικρό οικονομικό θαύμα
Αναζητώντας διδάγματα για το παρόν, δύο οικονομολόγοι, η καθηγήτρια στο Χάρβαρντ Κάρμεν Ράινχαρτ και ο Γερμανός συνάδελφός της Κρίστοφ Τράμπες, ανέλυσαν μια σειρά από χρεοκοπίες του παρελθόντος θέτοντας το εξής βασικό ερώτημα: πώς επιδρά μια απομείωση χρέους ή χρεοκοπία μιας χώρας στην ανάπτυξη και στην ευημερία του λαού της; Η απάντηση υπάρχει σε μια ερευνητική μελέτη των δύο οικονομολόγων με τον τίτλο «A distant mirror of debt, default and relief», που μόλις δημοσιεύτηκε και στην οποία γίνεται αναφορά στην αυστριακή εφημερίδα Der Standard.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, υποστηρίζουν οι δύο συγγραφείς, οι χρεοκοπίες επιφέρουν ένα μικρό οικονομικό θαύμα. Χώρες που κηρύσσουν στάση πληρωμών και -με ή χωρίς τη συναίνεση των δανειστών τους-κουρεύουν τμήμα του χρέους τους αναπτύσσονται στη συνέχεια με γρηγορότερο ρυθμό απ' ό,τι πριν.
Τι δείχνει το παρελθόν
Στη μελέτη τους οι Ράινχαρτ και Τρέμπες ανέλυσαν συνολικά 47 χρεοκοπίες χωρών, οι περισσότερες στο διάστημα του Μεσοπολέμου και στη Λατινική Αμερική των δεκαετιών του '80 και του '90. Από τα 47 κράτη, τα 39 κατέγραψαν γοργούς ρυθμούς ανάπτυξης μετά την κήρυξη μερικής ή ολικής στάσης πληρωμών. Σε 6 περιπτώσεις παρατηρήθηκε στασιμότητα και μόνο σε δύο χώρες συρρικνώθηκε η οικονομία.
Τα αξιοπερίεργο είναι ότι η ανάπτυξη κινήθηκε με πολύ γρήγορους ρυθμούς. Στα πρώτα 4 χρόνια μετά την χρεοκοπία στο διάστημα του μεσοπολέμου ο μέσος όρος ήταν της τάξης του 16% και στις χώρες της Λατινικής Αμερικής 9%. Οι δύο οικονομολόγοι αποδεικνύουν με βάση ιστορικά δεδομένα ότι η διαγραφή χρεών έλαβε μεγάλες διαστάσεις.
Το 1934 πολλές ευρωπαϊκές χώρες δήλωσαν ότι δεν θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν άλλο τα δάνεια από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έναντι της Βρετανίας και των ΗΠΑ. Και ενώ για παράδειγμα το χρέος της Αυστρίας ήταν σχετικά μικρό, 23 εκ. δολάρια το 1934, η Γαλλία εξοικονόμησε ποσό της τάξης των δισεκατομμυρίων, μειώνοντας το χρέος της κατά 50% μετά το 1934.
«Καθαρό κούρεμα»
Μια συνηθισμένη αντίρρηση για τις διαγραφές χρεών είναι ότι ναι μεν οι βιομηχανικές χώρες εξοικονομούν μικροπρόθεσμα χρήματα, μακροπρόθεσμα όμως «υποφέρουν» γιατί μετά τη χρεοκοπία κανείς δεν τις εμπιστεύεται, αφού έχουν διακινδυνεύσει την αξιοπιστία τους. Αλλά και αυτό φαίνεται να μην ισχύει, σύμφωνα με την μελέτη.
Μετά από μια χρεοκοπία το 1980 χρειάζονταν 4 χρόνια για να πάρει η χώρα νέα δάνεια. Την δεκαετία του '90 οι χώρες που κήρυξαν στάση πληρωμών πήραν σχεδόν αμέσως φρέσκο χρήμα. Για τους νέους δανειστές ήταν προφανώς αδιάφορο εάν οι προηγούμενοι «αιμορράγησαν».
Μετά από μια χρεοκοπία το 1980 χρειάζονταν 4 χρόνια για να πάρει η χώρα νέα δάνεια. Την δεκαετία του '90 οι χώρες που κήρυξαν στάση πληρωμών πήραν σχεδόν αμέσως φρέσκο χρήμα. Για τους νέους δανειστές ήταν προφανώς αδιάφορο εάν οι προηγούμενοι «αιμορράγησαν».
Το συμπέρασμα της μελέτης των Ράινχαρντ και Τρέμπερ είναι σαφές: όταν οι χώρες είναι υπερχρεωμένες, εκείνο που χρειάζεται είναι ένα καθαρό κούρεμα και όχι μακροχρόνιοι πολιτικοί τακτικισμοί. Βέβαια, σε όλα αυτά αναμένεται πολύ γρήγορα και ο αντίλογος, δεδομένου ότι η Ράινχαρτ γίνεται αντικείμενο στενής επιστημονικής παρακολούθησης, αφότου ανακαλύφθηκε ότι σε δημοσιεύσεις της μετά το 2013 με θέμα το χρέος, τις οποίες έκανε μαζί με τον οικονομολόγο Κένεθ Ρογκόφ, καθηγητή στο Χάρβαρντ, υπήρχαν πολλά λάθη.
Πηγή: Μελέτη: Οι χώρες που χρεοκοπούν ή κουρεύουν μονομερώς το χρέος τους καταλήγουν σε ένα οικονομικό θαύμα! | iefimerida.grhttp://www.iefimerida.gr/node/174975#ixzz3GuZ2c2Na
*
Το ντοκιμαντέρ του Φιλίπ Μενού: «Η Ελλάδα είναι το πειραματόζωο μιας τρομακτικής πολιτικής» [βίντεο]
21.10.2014 13:33
Με συνέντευξή του στην ισπανική ιστοσελίδα publico.es, ο Φιλίπ Μενού, ανεξάρτητος Γάλλος δημοσιογράφος ο οποίος για πολλά χρόνια εργάστηκε στη δημόσια γαλλική τηλεόραση, τονίζει πως «η Ελλάδα είναι το πειραματόζωο μιας τρομακτικής πολιτικής». Για εκείνον το παιχνίδι έγκειται στο να πειστούν οι λαοί πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν της λιτότητας και να δεχθούν αγόγγυστα το μεγάλωμα της ψαλίδας των ανισοτήτων. Παράλληλα, μιλά για το μαύρο στην ΕΡΤ, αλλά και για τον αγώνα του Μανώλη Γλέζου που διεκδικεί τις γερμανικές αποζημιώσεις, χαρακτηρίζοντάς τον ως το «πραγματικό "μνημείο" στην Ελλάδα».
Ο ίδιος μιλά με αφορμή το μίας ώρας περίπου ντοκιμαντέρ του με θέμα την Ελλάδα. Στην ταινία «Η Ελληνική Θύελλα», ο Μενού έχει σε πρώτο πλάνο τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης σε οικονομικό, αλλά και κοινωνικό επίπεδο. Δίνει λόγο να ακουστούν εργαζόμενοι, ακτιβιστές, οικονομολόγοι, γιατροί, υπουργοί, άνεργοι, φιλόσοφοι... Ο Μενού επιχείρησε να αναδείξει τα δίκτυα αλληλεγγύης που δημιουργήθηκαν μέσα στα χρόνια της κρίσης στη χώρα μας, προκειμένου να βοηθηθούν οι πληγέντες από την οικονομική θύελλα. Οπως αναφέρει ο δημοσιογράφος της ισπανικής ιστοσελίδας που του πήρε τη συνέντευξη, το ντοκιμαντέρ «είναι η οπτική γωνία της κρίσης, όπως αυτή μπορεί να ιδωθεί από μέσα, μιας Ελλάδας σαν πειραματόζωο. Εξάλλου, η ταινία ανοίγει τη συζήτηση για την κρίση στην ευρωζώνη, παραδομένη στον οικονομικό καπιταλισμό. Ενα ντοκιμαντέρ που λειτουργεί ως φωνή αφύπνισης και εγρήγορσης».
Ο Μενού καλείται στη συνέντευξη, η οποία αναδημοσιεύεται και από το κουβανικό μέσο ενημέρωσης cubadebate.cu, να απαντήσει στην ερώτηση του Alex Αnfruns, η οποία αφορά στο πώς αναδεικνύει τον ρόλο των μέσων μαζικής ενημέρωσης αναφορικά με την ελληνική κρίση. Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο, ο Μενού αποτυπώνει το πώς τα ΜΜΕ αιτιολογούν ή ακόμη και δικαιολογούν αυτόν τον πραγματικό πόλεμο σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο εναντίον της Ελλάδας. «Πώς εξηγείτε αυτή την αντιστροφή των ρόλων, το να μετατρέπεται δηλαδή το θύμα, εν προκειμένω οι έλληνες πολίτες, σε υπεύθυνους για την κρίση;» ρωτά ο Αnfruns τον Μενού.
Η πραγματική αιτία της κρίσης είναι η απόκρυψη μιας συγκεκριμένης οικονομικής πολιτικής λιτότητας κατά του λαού και υπέρ των κερδοσκόπων
«Ξεκίνησα τα γυρίσματα με βάση το ίδιο σκεπτικό. Ημουν εξοργισμένος με το γεγονός πως οι Έλληνες από την αρχή της κρίσης παρουσιάζονταν ως οι υπεύθυνοι μιας κατάστασης της οποίας ήταν θύματα» λέει ο γάλλος ντοκιμαντερίστας και προσθέτει πως «έπειτα από αυτό, προχώρησα περαιτέρω στο να προσδιορίσω τις πραγματικές αιτίες της κρίσης. Αυτές οι φήμες και η παραπληροφόρηση εξυπηρετούσαν έναν και μόνο σκοπό: να αποκρύψουν μια οικονομική πολιτική η οποία επιβάλλει μια τρομερή λιτότητα στον ελληνικό λαό και τις δημόσιες υπηρεσίες, μέσω μιας μαζικής μεταφοράς των κρατικών κεφαλαίων στη διεθνή κερδοσκοπία».
Ο Φιλίπ Μενού
«Βέβαια, δεν πρόκειται μόνο ελληνικό δημόσιο χρήμα, αλλά και ευρωπαϊκό» διευκρινίζει ο Μενού και συμπληρώνει: «Με ένα υποτιθέμενο πακέτο διάσωσης, οι Ευρωπαίοι πλήρωσαν 45 δις ευρώ, από τα οποία όμως ο ελληνικός λαός και η πραγματική οικονομία δεν είδαν ούτε κατά διάνοια. Αυτό δείχνει η ταινία: αυτές τις μεγάλες ποσότητες χρημάτων που κατευθύνονται απευθείας στις τσέπες των δανειστών οι οποίοι είδαν κέρδος που πολλές φορές ξεπερνούσε το 20%».
Ο Αnfruns ρωτά τον γάλλο δημοσιογράφο σχετικά με την ευθύνη που φέρουν τα μίντια στην προκατειλημμένη παρουσίαση της πραγματικότητας στην Ελλάδα.
Το ζητούμενο είναι ο κόσμος να πιστέψει ότι δεν υπάρχει άλλη λύση
Σε αυτό το σημείο ο Μενού επισημαίνει τον ρόλο των γερμανικών μέσων ενημέρωσης και κυρίως της Bild, της μεγαλύτερης σε κυκλοφορία εφημερίδας στην Ευρώπη, ο οποίος κατά τον γάλλο ντοκιμαντερίστα είναι πολύ σημαντικός στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Ο Μενού επισημαίνει ότι «η προσέγγιση αυτή δεν είναι προκατειλημμένη μόνο για την ελληνική πραγματικότητα, αλλά και για την κρίση σε όλη την Ευρώπη. Ακόμα και ο Γαλλικός Τύπος αν και είναι λιγότερο "βίαιος" (στη διατύπωσή του σε σχέση με τη Bild), ωστόσο χρησιμοποιεί εξ ίσου χρήσιμες (για τον σκοπό) φράσεις, όπως "διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» οι οποίες μεταφράζονται σε "λιτότητα που επιβλήθηκε στον λαό", «να ηρεμήσουν οι αγορές" ή «να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη"».
«Το ζητούμενο είναι να διατηρήσουμε τη μοιρολατρική στάση απέναντι σε ένα νεοφιλελεύθερο οικονομικό σύστημα, αυτή του "δεν υπάρχει άλλη επιλογή", όπως μου είχε δηλώσει η Μάργκαρετ Θάτσερ» τονίζει ο Μενού και προσθέτει: «Η δύναμη αυτής της ιδεολογίας που πλέον κυριαρχεί, έγκειται στο να πειστούν οι άνθρωποι πως δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική ιδεολογία».
Η κρίση δεν είναι τίποτε άλλο από μια βάναυση και συνεχώς αυξανόμενη ψαλίδα των ανισοτήτων
«Ακόμα κι εγώ χρησιμοποιώ τη λέξη "κρίση" με την έννοια που το κάνει όλος ο κόσμος, για λόγους ευκολίας, αν και αναμφίβολα δεν είναι η κατάλληλη. Αυτή η κρίση δεν είναι μια καταστροφή, δεν είναι το τέλος του κόσμου. Είναι μια ολοένα και πιο σκόπιμη, πιο βάναυση αύξηση των ανισοτήτων» τονίζει ο Μενού.
Το μαύρο στην ΕΡΤ έγινε καθ' υπόδειξιν της Τρόικα
Στο ντοκιμαντέρ αναδεικνύεται και το πολυσυζητημένο και αιφνιδιαστικό κλείσιμο της ΕΡΤ στις 11 Ιουνίου του 2013. Ο γάλλος δημοσιογράφος αναδεικνύει το γεγονός ότι η κυβέρνηση καθ' υπόδειξιν της Τρόικα έπρεπε να μειώσει τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων κι έτσι αποφάσισε εν μία νυκτί να κλείσει τη δημόσια τηλεόραση. «Το γεγονός προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο», ωστόσο, υπήρξε ένας ακόμη αιφνιδιασμός από πλευράς κυβέρνησης. Ενώ όλοι περίμεναν τα ΜΑΤ να διαλύσουν την κατάληψη των εργαζομένων, τελικά υπό τον φόβο των αντιδράσεων αυτό δεν γίνεται. Ετσι, οι εργαζόμενοι κατάφεραν επί πέντε μήνες να αυτοδιαχειριστούν μοναδικά, κατά τον Μενού, το πάλαι ποτέ κρατικό κανάλι. Τελικά, στις 7 Νοεμβρίου και πάλι καθ' υπόδειξιν της Τρόικα, σύμφωνα με τον γάλλο ντοκιμαντερίστα, η αστυνομία έβγαλε τους πρώην εργαζόμενους από το κτίριο.
Ο Μανώλης Γλέζος είναι το πραγματικό «μνημείο» στην Ελλάδα
Παράλληλα, ο Μενού μιλά στη συνέντευξή του και για «το πραγματικό "μνημείο" στην Ελλάδα, που για εκείνο είναι ο 92χρονος Μανώλης Γλέζος. Πρόκειται για τον άνθρωπο που συνεχίζει τον αγώνα διεκδίκησης του κατοχικού δανείου από τη Γερμανία για τις ζημίες που υπέστη η Ελλάδα από την κατοχή των Ναζί. Ο Μενού ενημερώνει τους ισπανόφωνους αναγνώστες πως το δάνειο που είχε πάρει τότε η ναζιστική Γερμανία από την Τράπεζα της Ελλάδος αντιστοιχεί σε σημερινά 162 δις ευρώ. «Με λίγα λόγια (είναι) το μισό από τωρινό χρέος της Ελλάδας και προέρχεται όλο από την αδιαλλαξία της Γερμανίας» δηλώνει ο Μενού στο publico.es.
